ผบ.รร.การบิน ผู้อ่อนน้อม
วันเวลาทุกนาทีนั้นมีค่าจริง ๆ นะสำหรับเรา เรื่องบิณฑบาตก็ต้องนำไปแทบมิได้ขาด ยิ่งวันพระใหญ่ ๑๕ ค่ำ เวลามีค่ายิ่งคิดเวลาเป็นนาทีเลยทีเดียว
อย่างเช่นเมื่อวานนี้ ไปบิณฑบาตที่ตลาดคนใส่บาตรเยอะมาก เพราะเป็นวันพระใหญ่ เลยต้องเสียเวลาไปมิใช่น้อย
กลับมาถึงวัดนำของที่ใส่บาตรมาลงที่โรงครัวแล้ว ก็รีบไปต่อที่หมู่บ้านโครงการ ๑ รร.การบิน ทางโน้นโทรตามเพราะเห็นว่าผิดเวลาไปมากแล้ว พอไปถึงก็เห็นพี่ ๆ ยืนเข้าแถวคอยใส่บาตรกันมากมาย กว่าจะรับบาตรเสร็จก็เกือบ ๗ โมงครึ่งเข้าไปแล้ว ว่าจะรีบกลับเลย
ที่ไหนได้ พี่ ๆ ขอให้เทศน์และให้พรปีใหม่ด้วย เราเลยสั่งให้พระที่นั่งรถมาอีกคันกลับไปก่อนพร้อมกับข้าวที่ใส่บาตรมา ส่วนเราก็ต้องไปเทศน์และให้พรตามใจผู้เฒ่าสักหน่อย เพราะกลัวจะงอนแล้วหยุดหายใจไปเลย ปิดท้ายได้พูดกับพี่ ๆ ว่า “แล้วปีใหม่เจอกันใหม่ อย่าเสียมารยาทนะ…(อย่าเพิ่งรีบตายหนีไปก่อน) ทำให้เรียกเสียเฮต่ออายุให้ผู้เฒ่าเป็นการปิดท้าย
ออกจากหมู่บ้านโครงการ ๑ ก็รีบบึ่งมาบ้านแม่ลูกที่พิการนอนติดเตียงและเป็นออทิสติก เพื่อนำข้าวน้ำทั้งสดและแห้งรวมทั้งเงินไปแวะให้เหมือนอย่างเคย มาคราวนี้ได้ขออนุญาตถ่ายภาพทั้ง ๒ ด้วย เพราะทางคณะสงฆ์สุพรรณฯ ต้องการรายงานเรื่องการสงเคราะห์ประชาชนในที่ประชุมวันที่ ๔ ม.ค.๖๗ นี้ที่วัดเรา เมื่อเธออนุญาต เลยได้รูปมาฝากให้ทุกคนได้เห็น เป็นเครื่องเตือนใจได้สลดจิตกับชีวิต
กลับมาถึงวัด ๘ โมงพอดี มองเห็นญาติโยมมาคอยถวายอาหารเต็มศาลาหอฉันเลย ดูแล้วแทบหายใจหายคอไม่ทัน เพราะมันสายมากแล้ว
เมื่อให้พระท่านลุกไปพิจารณาอาหารที่รับประเคนตั้งไว้ที่โต๊ะแล้ว เราก็ถือโอกาสช่วงนี้พูดคุยแสดงธรรม จนพระกลับขึ้นมานั่งบนอาสน์สงฆ์หมดทุกรูปแล้วจึงสวดยะถาให้พร แต่ก่อนลงมือฉันได้สั่งพระไปว่า ไปลงอุโบสถวันนี้ที่ดอนเจดีย์เวลา ๑๒.๔๕น. ให้พร้อมออกเดินทาง ฉันเสร็จเราก็ตรวจงานสั่งงาน
จนเวลาใกล้เที่ยง ผู้บัญชาการโรงเรียนการบินได้มาพบตามนัด ครั้งแรกเรานัดจะไปพบท่านที่ รร.การบิน แต่ท่านกลับจะขอมาพบเราเอง ท่านน่ารักมาก ท่านไม่ถือตัวถือตนถือยศถือตำแหน่ง ท่านถือว่าท่านเป็นผู้น้อยควรไปหาผู้ใหญ่ ไม่ใช่ให้ผู้ใหญ่ไปหาผู้น้อย
เราได้ถามท่านผู้บัญชาการว่า “งานปิดทองฝังลูกนิมิตบริวารช่วงตรุษจีนปีหน้า จะขอให้ท่านเป็นกรรมการจัดงานกิตติมศักดิ์ ร่วมกับท่านผู้ว่าฯ ท่านผู้ตรวจการกระทรวงมหาดไทย ผอ.สำนักพุทธ และนายอำเภอด้วย จะสะดวกมั้ย?” ท่านก็ตอบว่า “ยินดีครับ”
เราก็พูดต่อไปว่า “อยากจะรบกวนขอทหารสารวัตรมาคุมงานสัก ๓-๔ นายทุกวันใน ๙ วันจะได้มั้ย?” ท่านก็ตอบว่า “ได้ครับเท่าไหร่ก็ได้”
เราก็พูดถามต่อไปอีกว่า “ถ้าจะรบกวนให้ชมรมแม่บ้านหรือข้าราชการมาช่วยขายทองสัก ๓ วัน ๓ คืน จะสะดวกมั้ย?” ท่านก็ตอบว่า “ได้ครับ”
คำขอสุดท้ายที่เห็นอนุศาสนาจารย์มากับผู้บัญชาการด้วย เราขอว่า “อยากขออนุศาสนา จารย์ให้มาช่วยงานเป็นโฆษกในงานทั้ง ๙ วันจะได้มั้ย?” ท่านตอบอย่างไม่ลังเลเลยว่า “ได้ครับ เดี๋ยวผมจะสั่งการให้”
หมดธุระที่จะคุยกับท่านผู้บัญชาการแล้ว ท่านก็กราบลาจากไป ก่อนกลับ ท่านยังบอกว่าจะชวนเพื่อน ๆ ที่กำลังเรียนวปอ. (วิทยาลัยป้องกันราชอาณาจักร) อยู่ด้วยกันในขณะนี้มาร่วมงานด้วย ท่านน่ารักและอ่อนน้อมสุด ๆ น่ายกย่องมาก ๆ เลย
เหลืออีก ๕ นาทีได้เวลานัดออกเดินทางไปลงอุโบสถ เพื่อนร่วมรุ่นจากกองบินประจวบฯ มาจากเหนือจะลงประจวบผ่านมาแวะพบทันเวลาพอดี เพื่อนแวะมาร่วมทำบุญด้วย สนทนากันได้ ๕ นาทีก็ต่างแยกย้ายกันไปตามทางของตน ขอให้เพื่อนเดินทางต่อไปด้วยความสวัสดี เถิดนะ
เมื่อลงอุโบสถเสร็จก็รับไฟพระฤกษ์และน้ำมนต์จากสมเด็จพระสังฆราชที่ทรงประทานมา เพื่อใช้ในคืนวันสวดมนต์ข้ามปี แล้วก็กลับวัด ถึงวัดเกือบ ๕ โมงเย็น เดินตรวจงานเทปูนระเบียงหอฉันที่เทไว้ตั้งแต่ตอนสาย ๆ เห็นเสร็จเรียบร้อยดี เราก็ฉีดน้ำบ่มปูนและฉีดน้ำรดฝุ่นรอบ ๆ ศาลาหอฉันจน ๖ โมงครึ่ง รีบตาลีตาเหลือกไปสรงน้ำเพื่อเตรียมสวดมนต์ทำวัตรเย็น ๑ ทุ่มต่อไป
เป็นไงชีวิตเมื่อวานนี้ของเรา เวลามีค่าทุกนาทีไหม? เวลาน่ะมีค่าทุกนาทีสำหรับทุกคนนะ ไม่ใช่สำหรับเราคนเดียวหรอก มันอยู่ที่ว่าใครจะใช้เวลาที่มีค่านั้นไปทำอะไรหรือไม่อย่างไรต่างหาก ถ้าใช้ไปในทางบุญสร้างบารมีก็จะเกิดบุญเกิดบารมี แต่ถ้าใช้ไปในทางบาปก็จะเกิดบาปขึ้นกับตน
อีกอย่าง จงทำเราให้เป็นคนอ่อนน้อมถ่อมตน เหมือนอย่างท่านผู้บัญชาการ รร.การบินที่มาพบเราเมื่อวานนี้ อย่าปล่อยให้ตัวเองเป็นคนแข็งกระด้างเลย เพราะความแข็งกระด้างเป็นกิเลส มันเป็นเหมือนน้ำเต็มแก้ว ที่ไม่อาจรับธรรมได้ อัตตาตัวตนมันเกิดมาจากเราปล่อยให้จิตของเราแข็งกระด้างโดยไม่รู้ตัว เพราะฉะนั้นจงพากันสำรวจตัวเองว่า ทุกวันนี้เราเป็นคนแข็งกระด้างหรือไม่ และเรากำลังทำอะไรอยู่ในทุกนาทีที่มีค่าในโลกนี้
วัดพระธาตุโพธิ์ทอง
๒๘ ธ.ค.๖๖